Ceza Hukuku’nun temel kaynakları; Anayasa, kanunlar, yardımcı kaynaklardan ibaret değildir.
Ceza Hukuku alanındaki temel kanun, 26 Eylül 2004 tarih ve 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’dur.
Ceza, toplumca değer verilen yararların önemli derecede ihlaline karşı Devletin öngördüğü yaptırımdır.
Suçta ve cezada kanunilik ilkesine göre Kanun’un açık olarak suç saymadığı fiil için kimseye ceza verilmez.
Ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası, hükümlünün hayatı boyunca devam eden ve sıkı güvenlik rejimine göre çektirilen cezadır.
Fiili işlediği sırada on iki yaşını doldurmamış olan çocukların ceza sorumluluğu vardır.
Ceza kanunlarını bilmemek mazaret değildir.
Adli para cezası, beş günden az ve yedi yüz otuz günden fazla olmamak üzere belirlenen tam gün sayısına göre hesaplanır.
Güvenlik tedbirleri; seçme, seçilme ehliyetinden ve diğer siyasî hakları kullanmaktan alıkoymaz.
Dava ve ceza zaman aşımı, re'sen uygulanır ve bundan şüpheli, sanık ve hükümlü vazgeçemez.
Ceza muhakemesinin konusu, bir ceza uyuşmazlığının çözümüdür.
Kusur, suç teşkil eden bir fiilin isnat kabiliyeti bulunan kimse tarafından bilerek ve istenerek işlenmesidir.
Anayasamıza(Alenilik ilkesi) göre mahkemelerde duruşmalar herkese açık değildir.
Müdahil; şüpheli veya sanığın ceza muhakemesinde savunmasını yapan kişidir.
Son karar; mahkemenin, duruşma sonunda verdiği ve uyuşmazlığı çözen, birinci derece yargılamayı sona erdiren karardır.
Kovuşturma aşamasında başka bir delil toplanmasına ilişkin hükümden önce verilen kararların hepsi, ara karar niteliğinde değildir.
Ağır ceza mahkemesinin görevine girmeyen suçlarda, tutuklulukta kalma süresi altı aydır.
Kolluk, yakalama anında kişiye kanuni haklarını bildirmekle yükümlüdür.
Arama, şüpheli kişi veya delillerin ya da müsadere edilecek eşyanın ele geçirilmesi amacıyla ev veya diğer yerlerde gözetleme yapılmasıdır.
Hâkim kararları ile kanunun açıkça gösterdiği hâllerde, mahkeme kararlarına karşı itiraz yolu açıktır.
